A fotografía de Sebastião Salgado.

O xove Yahara co seu mono. Os awá forman unha das comunidades máis ameazadas do planeta debido á deforestación descontrolada do Amazonas brasileño.

Coñezo a fotografía de Sebastião Salgado desde hai anos, desde que vin unha exposición das súas fotos sobre “Os Sen Terra” nos claustros de San Francisco, en Viveiro. Esa exposición pasou logo á Casa da Administración  de Sargadelos en Cervo. Inda que o lugar non era o máis axeitado para expoñer fotografía, a forza das imaxes compensaban as carencias.

Sebastiãou Ribeiro Salgado nace en Aimorés, no estado de Minas Gerais (Brasil), o 8 de Febreiro do ano 1944. Estuda economía na Universidade de São Paulo e na Universidade de Venderbit (EUA). En 1968 logra o máster en economía. Entre os anos 1969 e 1971 viaxa a París onde obtén o doutorado na Escola Nacional de Estatística Económica.

Logo viaxa a Africa contratado pola Organización Internacional do Café, alí descobre a fotografía cando se dá conta de que lle era de gran axuda para documentar e ilustrar os seus traballos de economía. En 1973 xa de regreso en París, e logo de revisar as imaxes que obtivera en  Africa decide abandonar a economía para dedicarse ao labor de reporteiro gráfico.

Nos seus primeiros traballos documentou a outra cara de Africa (Sahel) e os traballadores inmigrantes de Europa.Entre 1986 e 1993 desenvolve un proxecto para documentar a desaparición dos traballos manuais no mundo. O resultado do mesmo foi unha exposición e un libro “Workers”.

Desde 1980 ata 1997 traballou en Brasil nun proxecto por documentar aos traballadores rurais que loitan para recuperar as súas terras. O libro que xurdiu deste traballo chamouse “Terra” e conta cun prólogo de José Saramago e poemas de Chico Buarque. Parte das fotos foron doadas ao MST (Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra) de Brasil.

(MST) Estado de Sergipe, Brasil. 1996

Un dos últimos proxectos de Salgado  é Génesis, traballo resultado de fotografar durante oito anos animais e persoas que viven illadas no mundo moderno.

As mulleres Mursi e Surma son as últimas no mundo en levar pratos labiais. Ningún antropólogo puido explicar con certeza a orixe e a función desta práctica. Algúns din que esta mutilación, antiestética aos ollos dos esclavistas, foi imposta polos homes para protexer ás súas mulleres das incursións esclavistas. Só as mulleres que pertencen a unha casta superior teñen dereito a levar os pratos labiais, que se mostran con orgullo cando camiñan polo pobo en compañía do seu esposo e fillos. Pobo Mursi de Dargui no Parque Nacional Mago, preto de Linka. Etiopía. Setembro e outubro de 2007

Iceberg entre a Illa Paulet e as Illas Shetland do Sur, no Mar de Weddell. A nivel do mar, os niveis de flotación anteriores son claramente visibles no xeo que foi puído polo movemento constante do océano. No alto, unha forma semellante a unha torre de castelo foi tallada pola erosión eólica e as pezas encostadas de xeo. Península Antártica. Xaneiro e febreiro de 2005.

Acaba de aparecer un documental do que o  fotógrafo é obxecto e protagonista: O sal da Terra. Os directores (o fillo do artista, Juliano Ribeiro Salgado, e o mestre alemán Wim Wenders) mesturan imaxes das viaxes do xenio brasileiro con secuencias do propio Salgado mirando a cámara e narrando a súa  epopea. O resultado é un filme que foi aplaudido case unánimemente no último festival de Cannes (onde competiu na sección Una certa mirada e levou o Premio Especial) e que se estreou en España o 31 de outubro. E antes aínda, xa desde hoxe, podedes empezar a gozar do tráiler de O sal da Terra.