Alberto García-Alix

García-Alix (n. León, 1956) es un fotógrafo español. Premio Nacional de Fotografía en 1999, García-Alix expuso por primera vez en la Galería Buades en 1981. Es hermano de Carlos García-Alix, pintor y escritor, autor de El honor de las injurias (2007), largometraje documental sobre Felipe Sandoval.

Su obra recorre diversos países y es admirada en publicaciones como Vogue, British Journal of Photography o Vanity Fair. Amante de las motocicletas y de los retratos sus cámaras Leica y Hasselblad han inmortalizado a importantes artistas nacionales e internacionales. Las motos, los tatuajes, la música y la noche han sido algunas de sus musas de inspiración.

Dentro de su notable gusto por el retrato, que él define como un enfrentamiento en el que suele colocarse frontamentalmente frente a su modelo, cara a cara fue uno de los protagonistas más destacados de la llamada Movida madrileña, habiendo dejado conocidas y poderosas imágenes sobre jóvenes de este movimiento cultural – algunos de los cuales se encuentran entre sus amigos – que posteriormente se han convertido en personalidades de prestigio en diferentes campos: Pedro Almodóvar, Rossy de Palma, Emma Suárez, Camarón de la Isla y otros muchos.

También son habituales sus retratos de desnudos directos y violentamente carentes de todo pudor, incluso sobreactuados, pero de una fuerza expresiva y una eficacia gráfica y fotográfica incuestionables.

Si bien se ha dedicado durante toda su carrera a la fotografía, claramente reconocible y enmarcable en el área del blanco y negro y el campo del documento social y personal, desde sus largas estancias en Francia y China de los años 2007 y 2008, ha hecho una sorprendente incursión en el video para documentar sus imágenes acompañadas de su voz y sus propios textos. Un buen ejemplo de esto es el video que se pudo ver como otra obra más durante su exposición De donde no se vuelve (2008) en el Museo Reina Sofía de Madrid.

 

 

O xadrez, un deporte diferente.

Xadrez da biblioteca realizado polo profesor Juan Luís Otero

O xadrez é un deporte ao que se xoga nun taboleiro cadrado de 8×8 casas que alternan as cores branca e negra. Son necesarias dúas persoas para xogar unha partida e cada unha posúe 16 pezas que as hai que colocar nunha posición determinada. As pezas dun xogador son todas brancas e as do outro, todas negras.

HISTORIA DO XADREZ

O predecesor de tódolos xogos da familia do xadrez é o xadrez primitivo, máis coñecido como chaturanga, que surxiu no norte da India e ao principio era un xogo para catro. O xadrez chegou a Europa grazas ao Imperio de Bizancio e comezou a xogarse en Constantinopla, e posteriormente en Rusia no siglo oitavo. A España, o xadrez chegou grazas aos árabes.

PEZAS DO XADREZ

• Rei: cada xogador pusúe un. Non se lle atribúe un vlor de puntos numérico, xa que non se pode capturar.
• Dama:cada xogador ten unha. Hai libros que lle atribúen un valor de 10 puntos e outros, de 9 puntos.
• Torre: cada xogador posúe dúas. Teñen un valor de 5 puntos cada unha.
• Cabalo: cada xogador posúe dous. Teñen un valor de 3 puntos cada un.
• Alfil: cada xogador posúe dous. Teñen un valor de 3 puntos cada un.
• Peón: cada xogador posúe oito. Teñen un valor de 1 punto cada un.

REGRAS  BÁSICAS

• Os xogadores moven por turnos e sempre comezan as brancas a xogar. En cada turno, o xogador só pode mover unha peza, a excepción do enroque ( movemento especial no que o rei pasa por enriba dunha torre para adoptar unha posición defensiva e segura).
• Unha peza non pode ocupar unha casa na que está outra peza da mesma cor, pero se a peza é de outra cor, o movemento coñécese como “comer” ou “capturar”e retírase do taboleiro a peza que estaba nesa casa para poñer a outra.
• As casas ás que pode ir unha peza dícese que están controladas por esta, e se o rei se encontra nunha casa controlada por unha peza da cor contraria está en xaque e é obrigatorio quitarse desa situación. Se é imposible desfacer o xaque, chámaselle estar en xaque mate e acábase a partida.

OBXECIVO NUNHA PARTIDA DE XADREZ

Para gañar unha partida de axedrez, un xogador ten que conseguir facer xaque mate ao rei do outro. Tamén, un xogador pode gañar se o outro abandona a verse perdido. Unha partida tamén pode acabar en empate ou tablas. Hai diversas circunstancias polas que unha partida pode acabar en tablas, como que se capturan todas as pezas e quedan no taboleiro só o rei branco e o rei negro ou tamén por mutuo acordo.

XOGADORES IMPORTANTES NA HISTORIA DO XADREZ

Algúns dos xogadores que destacaron na historia do xadrez foron:

• José Raúl Capablanca
• Bobby Fischer
• Anatoly Karpov
• Gary Kasparov
• Viswanathan Anand
• Magnus Carlsen: campeón do mundo actualmente.

OPINIÓN PERSOAL ACERCA DO XADREZ

Para min, o xadrez é o rei dos xogos de mesa xa que non inflúe nada a sorte e todo depende de ti. Tamén me gusta moito porque é un xogo onde hai que pensar moito e para min é moi entretido.

Torneo de xadrez no patio

A toma de decisións: elección de itinerarios educativos

Considerando que calquera decisión xera en nós unha serie de inseguridades que non se chegan a eliminar na súa totalidade, -máxime cando se  trata do futuro académico-, debemos recoñecer que os mozos atópanse ás veces en situacións de dificil elección para as cales necesitan axuda.
Axuda que pode vir dos propios centros educativos, a través dos profesores, titores, ou departamento de orientación, pero que tamén deben ir acompañadas do apoio e e comprensión das súas familias.

No día a día do alumnado existen múltiples momentos de toma de decisións, mais, entre todas as que se toman na adolescencia e xuventude sobresaen, pola súa relevancia, as relativas ao futuro académico e profesional. O proceso iníciase cando o alumnado comeza a ir elexindo a optatividade e vai conformando o seu currículum. As elecccións que se fagan entre optativas, itinerarios, modalidades, ciclos, carreiras… ou entre ofertas laborais son moi importantes, aínda que non absolutamente determinanates dado que o sistema educativo-formativo conta con alternativas que facilitan os cambios de opcións, non sempre de forma directa.

O PROCESO DE DECIDIR
-O primeiro paso é definir o problema (decisión), que vou facer cando remate a ESO/BACH/Ciclos formativos?. Penso seguir estudando?. Se escollo o Bacharelato, en que modalidade?

-Seguirá o plan de actuación, concretando os pasos que se van dar para conseguir a información necesaria que resposte aos interrogantes anteriores: consultar ao titor/a, solicitar información no Departamento de Orientación, falalo na casa, mirar páxinas web…

-De seguido, identificamos e relacionamos os tipos de estudos e características persoais, así como as áreas polas que se sente especial inclinación, analizando como e por qué xurdiu ese interese; tamén, é conveniente clarificar os intereses laborais, así como as calidades persoais ou vocacionais que esixe o perfil laboral que queiramos acadar.

-Tomar consciencia das posibilidades e limitacións persoais: modo de acceso, duración e dificultade dos estudos, saídas profesionais, custo económico, mercado de traballo, etc.  Neste momento convén ir eliminando as alternativas sendo o máis realistas posible.

-Finalmente podemos marcarnos un tempo de reflexión e un tempo para decidirnos.

En resumo, neste proceso hai que concretar o problema, o plan de actuacións, contemplar as diferentes opcións para finalmente chegar a unha elección.

CONDICIONANTES

Moitos aspectos que condicionan a toma de decisións están á vista, pero outros atópanse máis agachados e, ás veces, non somos conscientes da súa  influencia; por exemplo:

 -O coñecemento dun mesmo. É importante saber ben cales son as nosas virtudes e defectos, non infravalorarnos,pero ser realistas ao respecto das nosas expectativas.

-O recoñecemento social. En ocasións escollemos unha determinada opción porque está recoñecido o seu prestixio a nivel social, sen ter en conta outros condicionantes.

-O xénero. Existe aínda a idea de que hai profesións de homes e de mulleres, baseándonos en roles e estereotipos non realistas de todo.

-O grupo de amigos. Na adolescencia é moi relevante a influencia do grupo de iguais e téndese a escoller opcións que nos permitan manter as relacións sociais que xa temos consolidadas

-Saída profesional. É moi necesario coñecer o tipo de traballo que se pode realizar segundo os estudos acadados,  pero non no mundo actual é moi difícil prever a inserción laboral no futuro mercado de traballo. Ademais, a formación que escollamos ten máis valor que a de conseguir un traballo.

-Expectativas familiares. As nais e pais desexan o mellor para os seus fillos/as e, en ocasións, presionan inconscientemente para que escollan unha opción determinada. A función da familia debe ser animar, axudar, facilitar… Hai que saber que as consecuencias (boas ou malas) das eleccións deberán asumilas os propios alumnos/as.

---

O REMATE DO PROCESO
Realmente estamos ante un proceso, a toma de decisións, que non remata nunca, a persoa medra tomando as propias decisións, trabucándose  -só o que decide pode trabucarse- , mais, se a decisión é razoada aprenderemos das súas consecuencias, aumentando deste xeito a nosa capacidade persoal. Non hai que ter medo de decidir. Moito peor é non ter que facelo ou que alguén o faga por nós.

Así que ánimo!. “Non existe vento favorable para o que non sabe cara a onde vai”

---

Chema Madoz (Descubrir lo extraordinario en lo cotidiano)

Chema Madoz (Madrid, 1958), reconocido fotógrafo español al que en el año 2000 le fue concedido el Premio Nacional de Fotografía. Ha realizado numerosas exposiciones individuales, tanto en España como en el extranjero, y destacan sus trabajos surrealistas en blanco y negro. Su obra recoge imágenes extraídas de hábiles juegos de imaginación, en los que perspectivas y texturas tejen sus imágenes.

Una de las claves del éxito de este fotógrafo, en todo el mundo, estriba en que sus fotografías son entendibles sin necesidad de explicaciones.

Espero que os guste.

 

intelixencia emocional

O psicólogo e profesor estadounidense Daniel Goleman adquiriu fama mundial a partir da publicación do seu libro “Emotional Intelligence” en 1995.  Nel, explica que o éxito dunha persoa non depende exclusivamente do seu cociente intelectual ou dos estudos acadados; Goleman di que o que máis importa é o nivel de intelixencia emocional.

 

QUE É ENTÓN A INTELIXENCIA EMOCIONAL?
Tal e como sinala o autor sería algo así como a capacidade de recoñcer os propios sentimentos e os dos demais, para lograr manexar as emocións e ter así unhas relacións más produtivas cos que nos rodean. Poderiamos deducir entón que o cociente intelectual (CI) contribúe apenas un 20% ao noso éxito na vida fronte ao 80% restante que dependería da intelixencia emocional, que inclúe factores como a capacidade de automotivación, a persistencia, o control dos impulsos, a regulación do humor ou a empatía.

AS EMOCIÓNS
Unha emoción é un estado afectivo que experimentamos, unha reacción subxectiva ao ambiente que vén acompañada de cambios orgánicos (fisiológicos e endocrinos) de orixe innato, influídos pola experiencia.
As emocións teñen unha función adaptativa do noso organismo á contorna que nos rodea.  Cada individuo experimenta unha emoción dun xeito particular dependendo das súas experiencias anteriores, aprendizaxe, carácter e da situación concreta. Algunhas das reaccións fisiolóxicas e comportamentais que desencadean as emocións son innatas, mentres que outras pódense adquirir.
Contrarrestar a forte emoción que nun momento sentimos con estratexias razoadas é o que nos levar a actuar de maneira  equilibrada e nos axuda a dar sentido á nosa vida. Por iso, é moi importante o desenvolvemento da intelixencia emocional, porque se non entendemos o que sentimos, e o porqué o sentimos, tampouco poderemos comprender por qué pensamos e actuamos de determinada maneira.
Existen emocións básicas que seguro que todos nós podemos recoñecer se nos paramos un pouco a pensar:
-O medo, constúe unha anticipación a unha ameaza ou perigo que nos produce ansiedade, incerteza e mesmo inseguridade; o medo invítanos á protección.
-A sorpresa, sobresalto, asombro, desconcerto que tén carácter transitorio, pode axudarnos a orientarnos fronte á nova situación.
-Adversión, é o desgusto ou o noxo; adoitamos afastarnos do que nos produce esa emoción.
-Ira, rabia, resentimento, furia, irritabilidade indúcennos cara á destrución.
-Alegría, diversión, euforia, gratificación, estar contentos, dá unha sensación de benestar, de seguridade. Mentres que a alegría lévanos a intentar reproducir aquel suceso que nos fai sentir ben, a tristeza motívanos cara a unha nova reinvención da realidade.

-MANIFESTACIÓN
As emocións posúen uns compoñentes condutais particulares, que son o xeito en que estas se mostran externamente e poden ser, en certa medida, controlables (dependendo da aprendizaxe familiar e cultural de cada grupo).
Tamén existen outros compoñentes non lingüísticos da súa  expresión (comunicación non verbal): faciais, accións e xestos e tamén a proxémica.
Outros que son fisiolóxicos e involuntarios: tremor, ruborizarse, sudoración, respiración axitada, dilatación pupilar, aumento do ritmo cardíaco (estes compoñentes son os que se analizan nun detector de mentiras).

EDUCAR DENDE NENOS
Debemos educar para formar persoas emocionalmente intelixentes.  As características básicas e propias da persoa emocionalmente intelixente teñen que ver co suficiente grao de autoestima,
ser persoas positivas e o altruismo; tamén a empatía (entender os sentimentos dos demais), o recoñecemento dos propios sentimentos expresando tanto os positivos como os negativos.
Tamén é necesario aprender a controlarse, automotivarse, ter ilusión e interese polas cousas costruíndo unha escala propia de valores.
As persoas que son educadas deste xeito poden superar mellor as dificultades e frustracións atopando o xusto equilibrio entre a esixencia e a necesaria tolerancia.

---

NOTA: outro autor, Howard Gardner, premio Príncipe de Asturias de Ciencias Sociais 2011, fala na súa obra “Frames of Mind” (1983) das intelixencias múltiples. Observou como nas diferentes culturas a xente desenvolve capacidades  que son importantes para o seu modo de vida, e define a  intelixencia como “a capacidade de resolver problemas, ou elaborar produtos que son de gran valor para un determinado contexto comunitario ou cultural”.

---